سامورایی ها یکی از محبوب ترین و شناخته شده ترین جنگجویان تاریخ هستند. کتاب‌ها، فیلم‌ها و سریالهای تلویزیونی بی‌شماری درباره این جنگجویان باستانی ژاپن ساخته شده‌اند. در حالی که همه در مورد رمز سامورایی ها، شمشیرها و زره هایشان می دانند، چیزهای بیشتری در این گروه از جنگجویان اتفاق افتاد که بیش از 600 سال به عنوان محافظ ژاپن عمل کردند.
سامورایی “تست برش”
در ویدیوهای شمشیرزنان امروزی که کارآیی یک شمشیر جدید را آزمایش می کنند، معمولاً در حال بریدن ستون های بامبو یا چیزی شبیه به آن دیده می شود. اما آنها این کار را در دوران سامورایی ها انجام نمی دادند.
سامورایی‌ها معمولاً ابزارهای جدیدشان را روی اجساد یا حتی گاهی اوقات بر روی مجرمان زندانی آزمایش می‌کردند. این عمل tameshigiri نامیده می شد که به “تست برش” ترجمه می شود.
شمشیر مخصوص سر بریدن
سامورایی‌ها همیشه یک جفت شمشیر به نام دایشو با خود حمل می‌کردند. سامورایی ها تنها گروهی در ژاپن بودند که اجازه حمل دایشو را داشتند.
جفت کوچک‌تر که واکیزاشی نام داشت، برای دو چیز استفاده می‌شد: سر بریدن دشمنانی که در جنگ به بهترین شکل ممکن اسیر می شدند، و مرتکب سپپوکو، یعنی عملی که با افتخار جان کسی را میگرفتند .
اونا بوگیشا
در حالی که بیشتر مردم سامورایی ها را گروهی از مبارزان عمدتاً تحت سلطه مردان می دانند، گروهی به نام onna-bugeisha هم وجود داشت که کاملاً از زنان جنگجو تشکیل شده بود.
Onna-bugeisha به اندازه همتایان مردشان مورد احترام و ترسناک بودند و حداقل از سال 200 پس از میلاد وجود داشتند . اما onna-bugeisha به جای حمل دو شمشیر مانند سامورایی ها، ناگیناتا را انتخاب کرد که تیغه کوتاه‌تری در انتهای بازوی میله داشت.
رونین
یک سامورایی فقط زمانی یک سامورایی واقعی بود که تحت استخدام یک استاد بود. اگر ارباب سامورایی بمیرد یا ارتباطش با جنگجو قطع شود، سامورایی موقعیت اجتماعیش را از دست می‌دهد و می‌تواند یا به مردم عادی بپیوندد یا خودش سرگردان شود.کسانی که راه دوم را انتخاب کردند به رونین معروف بودند. در حالی که فیلم‌ها، رمان‌ها و کمیک‌های محبوب این اصطلاح را رمانتیک کرده‌اند، رونین واقعی بسیار بیشتر به ولگردهای بی‌خانمان شبیه بود تا سرگردان‌های نجیب.
راهبان جنگجوی سوهی
به غیر از سامورایی ها، گروه دیگری از جنگجویان به نام سوهی بودند. سوهی ها یک طبقه اجتماعی را خودشان اشغال کردند و به هیچ کس، حتی به امپراتور هم جواب پس نداند.
سوهی ها راهبان جنگجویی بودند که وظیفه داشتند به عنوان میانجی ( به روشهای خشونت آمیز یا غیرقانونی) بین دو فرقه بودایی که در قرن دهم در حال توسعه بودند، عمل کنند.
مراسم چای چانویو
مراسم چای یک موضوع بسیار جدی در محافل سامورایی بود. مراسم چای که به چانویو معروف است، معمولاً پس از بازگشت سامورایی ها از یک سفر طولانی یا یک نبرد سخت انجام می شد.
برای سامورایی ها، تناسب اندام ذهنی و روحی با قدرت بدنی همراه بود و مراسم چای به منظور ایجاد فضایی برای تجدید قوا برای جنگجویان خسته بود.
کابوکیمونو
صلح در ژاپن به معنای تجارت بد برای طبقه سامورایی ها بود. زمانی که نبرد در دوره توکاگاوا متوقف شد، برخی از سامورایی‌ها انرژی فروخورده خود را به روشهای جالبی ابراز کردند.گروهی که به کابوکیمونو معروف شدند، که تقریباً به «دیوانه» ترجمه می‌شود، عادت کردند خودشون را به روشهای غیرمتعارف و گاه بحث‌برانگیز نشان دهند، حتی اگه شده با آرایش گیشا، کیمونوهای کوتاه و رنگ‌های غیر سنتی.
باندهای خیابانی سامورایی
با منسوخ شدن سامورایی ها، برخی از کابوکیمونوها در باندهای خیابانی سازماندهی شدند. معمولاً تصور می شود که باندهای کابوکیمونو پیشینیان باندهای یاکوزای امروزی بودند.یکی دیگر از باندهای خیابانی سابق سامورایی که در همان دوره شکل گرفت کیوکاکو یا “شوالیه های خیابانی” بودند. اما آنها بیشتر از کابوکیمونو قوانین اخلاقی را حفظ کردند و عموماً از مردم در برابر سایر باندها محافظت کردند. آنها به راحتی با شمشیرهای بسیار بلندی که حمل می کردند شناسایی می شدند.
قتل های tsujigiri
یکی از شیوه‌های تاریک سامورایی‌های باستانی به نام tsujigiri شناخته می‌شود که تقریباً به «کشتن کنار جاده» ترجمه می‌شود. مطابق با نامش tsujigiri شامل سامورایی هایی بود که به صورت مخفیانه به سمت غیرنظامیان بیگناه در جاده می رفتند و آنها را می کشتند.مورخان بر این باورند که این عمل ریشه‌های باستانی و افتخار آمیزی دارد، اما همه چیز در مورد این عمل که مستند شده ما را به این فکر می‌اندازد که این کار معمولاً فقط برای سرگرمی انجام می‌شود.
سپپوکو و جیگای
در حالی که seppuku یک مفهوم نسبتاً رایجه تمرین همراهی برای خودکشی شرافتمندانه به نام جیگای چندان شناخته شده نیست.جیگای شکل دیگری از خود کشی شرافتمندانه بود، اما فقط برای همسران سامورایی ها محفوظ بود. جیگای از زنان خواست که گلویش را ببرد (به جای شکم که در مورد سپپوکو وجود دارد)، و معمولاً فقط همراه با شریک ساموراییشان تمرین می شد.
روابط همجنس ها
در حالی که برخی از سنت‌های وحشیانه در میان سامورایی‌ها وجود داشت، آنها از جهات دیگر هم به‌طور نامشخصی از زمان خود جلوتر بودند. یکی از این راه‌ها پذیرش همجنس‌گرایی بود.برای کارآموزان عادی بود که با استادانشان روابط جنسی داشته باشند. کتابی از دوره ادو به نام “The Great Mirror of Male Love’” بسیاری از این روابط را مستند می کند.
یاسوکه، سامورایی آفریقایی
شاید برای بسیاری ها تعجب آور باشد که ژاپنی بودن برای سامورایی شدن شرط لازم نبود. در اواخر دهه 1500، شواهدی از یک سامورایی آفریقایی به نام یاسوکه بدست آمد.
اسناد تاریخی به ما می‌گویند که یاسوکه در سال 1579 وارد ژاپن شد. اسناد مبهم هستند، اما می‌دانیم که یاسوکه یک سامورایی شد و توسط اودا نابوناگا (تصویر)، یک ارباب فئودال بانفوذ آن زمان، استخدام شد و نابوناگا تا زمان مرگ به او خدمت کرد.
اسلحه در شمشیربازی
رایج‌ترین ایده‌های سامورایی‌ها، جنگ با شمشیر، نیزه یا شاید تبر است، اما تفنگ به ندرت با این جنگجویان باستانی مرتبط می‌شود.با این حال، از زمانی که اسلحه ها در قرن شانزدهم به ژاپن معرفی شدند، تفنگ ها ستون اصلی زرادخانه هر سامورایی بود.
قد کوتاه اما شرور
همچنین الگوی معمول سامورایی ها این بود که بیشتر افراد کوتاه قد و تنومند بودند. در حالی که سایر جنگجویان جهان در آن زمان، مانند شوالیه‌های انگلیسی، قد بلندی داشتند و میانگین قدشان بیش از 182 سانتی‌متر بود، سامورایی‌ها قد بلندی نداشتند.مطالعات نشان داده اند که سامورایی های قد متوسط کمی بیش از پنج فوت (160 سانتی متر) قد داشتند. 40 پوند (18 کیلوگرم) زرهی که آنها می پوشیدند مطمئناً قد کوتاه آنها را جبران می کرد.
