نقد و بررسی فیلم Ambush (2023) ( کمین)

کمین، به کارگردانی مارک برمن، تلاش می‌کند یکی از بحث‌انگیزترین دوره‌های تاریخ آمریکا، جنگ ویتنام را به تصویر بکشد. با وجود چندین تلاش برای تبدیل جنگ به موضوع فیلم‌های اکشن، مانند Missing in Action، The Last Hunter، و Siege of Firebase Gloria، جنگ ویتنام در برابر چنین تلاش‌هایی مقاوم مانده است و به نظر می‌رسد کمین بعید به نظر می‌رسد که آن را تغییر دهد.

این فیلم درباره کاپیتان نیروهای ویژه مورا با بازی گریگوری سیمز است که توسط ژنرال دراموند با بازی آرون اکهارت فرستاده می‌شود تا یک کلاسور پر از اسامی و مکان‌های ماموران ویتنامی را از یک پایگاه آتش‌نشانی دورافتاده بازیابی کند. با این حال، ویت کنگ ها حمله می کنند و کلاسور را می دزدند، و باعث می شود ژنرال دراموند دستور بازیابی آن را به هر قیمتی بدهد

. مشکل اینه که نیروهایی که در دسترس او هستند، مهندسانی هستند که پایگاه را می سازند، به رهبری سرجوخه آکرمن، با بازی کانر پائولو، که توسط دراموند “تعدادی از کارگران ساختمانی” شناخته می شوند.چیزی که Ambush را متمایز می‌کند این است که بیشتر در زیر زمین در پیچ و خم تونل‌هایی اتفاق می‌افتد که ویت کنگ از آن برای حرکت بدون توجه استفاده می‌کردند

این محیط به فیلم اجازه می‌دهد تا فضایی کلاستروفوبیک ایجاد کند و بیشتر بر روی تعلیق و ترس از تله‌های انفجاری تمرکز کند. با توجه به اینکه کمین فیلمی کم‌هزینه است، فاقد صحنه‌های نبرد استندآپ است. بودجه کم فیلم در هنگام حمله به پایگاه مشهود است. واضحه که آنها به دلیل کمبود وسایل اضافی و کمبود بودجه برای نشان دادن انفجارها تیراندازی می کنند.

بهترین لحظات فیلم زمانی است که درگیری‌های کوچکی را در داخل تونل‌ها به نمایش می‌گذارد و از فضاهای کوچک برای پوشاندن کمبود قطعات اصلی استفاده می‌کند. متأسفانه، به علت زمان زیادی که در زیر زمین سپری می‌شود، به سرعت خسته کننده می شود .

با وجود اینکه کمین ایده خوبیه ، اما باز هم با فیلمنامه ضعیف و برخی دیالوگ‌های دردناک  قابل تماشا است،Ambush علیرغم ایراداتش، برخی از ویژگی‌های خوبی هم دارد  دارد. مارک برمن کارگردان به طور موثر فضایی پرتنش و کلاستروفوبیک در داخل تونل ها ایجاد می کند و لحظات پرتعلیق فیلم به خوبی اجرا می شود. استفاده از پیچ و خم زیرزمینی نیز آن را از دیگر فیلم های جنگ ویتنام متمایز می کند و  مشکل بودجه کم فیلم با محدود کردن صحنه های نبرد در بالای زمین و تمرکز بر درگیری های کوچک در داخل تونل ها به طرز ماهرانه ای پنهان می شود.

از نظر بازی، در حالی که شخصیت ها اکثراً دوست داشتنی نیستند، بازیگران با آنچه به آنها داده می شود تمام تلاش خود را می کنند. آرون اکهارت نقشش را به عنوان ژنرال دراموند به ارمغان می آورد، حتی اگر انگیزه ها و اقدامات شخصیت مشکوک باشد. گرگوری سیمز در نقش کاپیتان مورا، علیرغم اینکه این شخصیت به عنوان یک مرد سرسخت کلیشه ای نوشته شده ، بازی خوبی ارائه می دهد. جاناتان ریس مایرز هم در نقش ردیاب میلر  است و حس غیرقابل پیش بینی بودن را به شخصیت منتقل می کند.

با این حال، دیالوگ های فیلم نقطه ضعفیه، به طوری که برخی از سطرها قابل تامل هستند . تلاش‌ها برای خلق شخصیت‌ها بی‌سابقه است و شخصیت‌ها تک بعدی و فاقد عمق هستند. به تصویر کشیدن سرجوخه آکرمن به عنوان  شخصیتی ضعیف و ساده لوح هم مانند یک فرصت از دست رفته به نظر می رسد، زیرا این شخصیت می توانست به چهره ای جالب تر و پیچیده تر تبدیل شود.

در نهایت، فیلم کمین تلاشی قابل تماشا اما ناقص برای تبدیل جنگ ویتنام به فیلمی جذاب است. در حالی که فیلم دارای لحظات موثر و ایده های جالبیه، فیلمنامه ضعیف و نداشتن شخصیت های دوست داشتنی فیلم را ناامید کننده کرده است. طرفداران فیلم های جنگی ممکن است از لحظات پر تعلیق فیلم و استفاده منحصر به فرد از تونل های زیرزمینی لذت ببرند، اما دیگران ممکنه سریع به جلو بزنند. کمین فیلمیه که سعی دارد به یکی از تفرقه انگیزترین وقایع تاریخ آمریکا بپردازد و آن را به یک فیلم هیجان انگیز اکشن تبدیل کند. شاید برای طرفداران فیلم های جنگی ارزش تماشای آن را داشته باشد، اما دیگران ممکن است بخواهند آن را به جلو بزنند.